Er tilgangur lífsins að fara í þjálfunarbúðir?

Þrátt fyrir að vera aðeins þrítugur, þá byrjaði ég í öldungablaki árið 1999 og er þar af leiðandi búinn að vera öldungur í hátt í 10 ár.  Þessi áhugi minn á blaki og vera mín með þessum ungu sem og öldnu öldungum hefur leitt til þess að ég er kominn langt fram úr mér í þroska.  Hinir reyndu öldungar hafa leitt mann áfram og deilt visku sinni í hinni göfugu og tignarlegu blakíþrótt í gegnum áranna rás og hefði maður haldið að um ótæmandi viskubrunn væri þar að ræða.

Annað kom á daginn núna um helgina þegar Hyrnu menn og Súlu meyjar fengu þjálfara til að koma og vera með þjálfunarbúðir á föstudag og laugardag.  Móttaka, staðsetning, smass, hárgreiðslan og hárvöxtur er víst meðal annars sem ég þarf að laga til þess að geta kallast fyrirmyndar blakari.  Ég var niðurbrotinn blakari eftir föstudaginn og þurfti samstillt átak foreldra og ættingja, með þær væntingar að ég slái í gegn sem öldungur í blaki, til að ég mætti í þjálfunarbúðirnar á laugardeginum.  Eftir að hafa talað við loðna son minn, hann Móses, og Kjartan kanínu þá var kjarkurinn kominn aftur og ég mætti tvíefldur.

En að öllu gamni slepptu þá var þetta svakalega gaman og lærdómsríkt blaklega séð.  Ég veit að ég hef nægan tíma til að verða jafn öflugur blakari og hinir virtu öldunga því miðað við aldur þeirra elstu þá á ég að minnsta kosti 40 góð blakár eftir.  En frá og með deginum í dag mun eggið kenna hænunni.

Góðar stundir