Er tilgangur lífsins að versla í útlöndum?

Í amstri dagsins barst mér til eyrna samtal tveggja kvenna, önnur var að fara í borgarferð til útlanda, verslunarferð geri ég þreklega ráð fyrir, með vinkonum sínum og áttu viðhengin að vera heima.  “Þetta á að vera skemmtiferð” sagði hún og hló glettnum hlátri.  Viðhengin þeirra hljóta samt að fagna því í hljóði að þurfa ekki að fara með, því fjögra daga búðarráp með hópi kvenna er á við þrefalt hálfmaraþon!!  Eftir svona túra þurfa karlmenn undantekningalaust að skrá sig inn á Reykjalund til meðferðar.

 

En ég fór að spá í þetta, geta konur virkilega farið án okkar í verslunarferð til útlanda?  Ég held að það sé af og frá.

Fyrir það fyrsta, þegar búið er að finna réttu búðina (sem er yfirleitt hvaða búð sem er) og versla, hver á þá að borga?  Þegar búið er að finna réttu búðina, versla og borga, hver á þá að bera pokann?
Í annan stað, þegar búið er að finna næstu búð (sem er yfirleitt hvaða búð sem er) og versla, hver á þá að borga aftur?  Þegar búið er að finna næstu búð, versla og borga, hver á þá að bera pokana?
Í þriðja lagi... sama rulla og hér að ofan… þið skiljið hvað ég á við, það sér hver heilvita karlmaður og ellefta hver kona að dæmið er ekki að ganga upp. 

 

Ég verð ekki viðlátinn frá og með 1. desember til æviloka því mín leið mun liggja á karlrembunámskeið á vegum Femínistafélagsins og er ég ekki viss um að mér verði hleypt aftur heim eftir að þær lesa þennan pistil.

 

Góðar stundir