Er tilgangur lífsins að vera ofur-bloggari?

Þá er ofur-bloggarinn Daníel mættur aftur, eða ætti ég að segja sofu-bloggarinn því ekki hefur maður riðið feitum hestum eða öðrum búfénaði undanfarið hvað bloggfærslur varðar. 

Ég hef lent í alls konar ævintýrum frá því ég síðast bloggaði og má þar helst nefna þegar við Móses lágum í grasinu uppi í Hvanneyrarskálinni og fundum einn af þessum fjöldamörgum jarðskjálftum sem hafa verið að hrista upp í Grímseyingum undanfarið.  Þessi skjálfti var 4.7 á richterinn og er ég ekki frá því að mér hafi brugðið eilítið. 
Annað ævintýrið gerðist í amstri dagsins, en þá var ég sestur á hina heilögu dollu og var í þann mund að fara að beita magavöðvunum þreklega þegar ég sá að rúllan var uppurin.  Neyðarstopp takkinn var brúkaður og allt það litla sem var byrjað að gægjast út var afturkallað, þarna lág hreinleg við stórslysi en allt fór nú vel að lokum. 

Dagurinn í dag er annars búinn að vera mjög fínn, það eina sem er út á setjandi er hitinn, en hann hefur bara gjörsamlega verið að drepa mann.  Ég var orðinn hálf eldaður á pallinum í dag.  Þar sem maður er ½ rauðhærður eða með öðrum orðum, með kastaníubrúnt hár, þá líður manni oft bara betur inni í svona veðri.  Garðrottan í manni togar samt svo sterkt í mann að maður getur ekki annað en verið úti, ég bar á mig fljótharðnandi steypu til að brenna ekki.  Ég sé samt einn plús við þetta frábæra veður, maður á ekki í mikilli hættu á að verða fyrir ísbjarnaárás… myndi ég ætla. 

Á morgun ætla ég, lofthræddasti fjallgöngumaður norðan Alpafjalla, að þramma á Almenningshnakkann, vona að þetta verði ekki mín síðasta færsla. 

Góðar stundir