Er tilgangur lífsins að slá?

Ég man þegar ég sló í fyrra hjá fyrrverandi fasteign minni við Eyrargötuna.  Júní var hálfnaður og ég var byrjaður að gíra mig upp í fyrsta slátt ársins.  Er uppgíringin komst í hámark var hafist handa, það var í vikunni eftir verslunarmannahelgi.  Er ég mætti á svæðið þá ráfaði ég aðeins um landareignina og lagði sláttuorfið og bensínið frá mér á grasflötina, rölti svo í bílinn til að ná í plastpoka.  Ég eyddi næsta hálftímanum í að leita að orfinu, því eins og allir vita að þá er verslunarmannahelgin í ágúst og grasið var orðið svo mikið á lóðinni að ég hefði getað séð einum bóndadurgi fyrir heyi í heilan vetur.  

Eftir að hafa náð í málmleitartæki og fundið sláttuorfið hófst slátturinn og það var slegið, fyllt á bensínið, slegið, fyllt á bensínið, slegið, fyllt á bensínið og slegið.  Eftir fimm stunda slátt var maður orðinn pungsveittur í orðsins fyllstu og tíminn langt genginn í ókristilegan tíma.  Sláttuorfið var sett niður og staðan á lóðinni tekin.  Ég trúði ekki mínum eigin augum, ég var pung sveittur í orðsins fyllstu og rétt rúmlega hálfnaður!!! 

Nú var bara um eitt að ræða, ég sá fram á að það tæki mig nokkur ljósár að klára verkið svo ég hringdi í fasteignasölu, setti húsið mitt á sölu og innan skamms þá þá frumskógurinn kominn í annarra eign.  Þvílíkur léttir!!!

Fyrir fólk með sláttukvíða þá er þetta málið!! 

Góðar stundir

Garðsláttur á ókristilegum tíma